Vanmorgen gaat de wekker al om 5:20u. De pelgrimage naar Rome gaat vandaag van start! Met veertig jonge mensen, uit verschillende kerken, gaan we in op de oproep van paus Franciscus en Taizé om te bidden voor het synodale proces binnen de Rooms-Katholieke Kerk. Ondertussen zijn wij vertrokken en rijden we ergens in Zuid-Duitsland. Tijd voor een update dus. In deze blog deel ik iets over het afscheid van vrouw en dochter vanmorgen, mijn verlangen voor dit weekend en de sfeer onderweg.
Afscheid nemen
De pelgrimage begint met afscheid nemen. Ik ben blij dat mijn vrouw Lianne en dochter Sifra (1,5 jaar) gezellig mee treinen vanuit Woerden om mij nog even uit te zwaaien. Hoe zal de Kerk eruit zien als Sifra 29 (mijn leeftijd) is? Zal zij dan de goede vruchten plukken van wat er komende tijd besproken wordt op de synode? Ik hoop het.
Uitgezegend
Voordat we om 7:30u wegrijden bij Utrecht Centraal krijgen we een oecumenische reiszegen mee. Mgr. Woorts (rooms-katholiek hulpbisschop aartsbisdom Utrecht), ds. Trinette Verhoeven (classispredikant PKN Utrecht) en pastoor Martin Los lezen en bidden met ons Psalm 84 en Johannes 17. Daarna krijgen we een zegen mee. Mgr. Woorts geeft ons een icoon van de heilige Willibrord, die 1300 jaar geleden het christelijk geloof naar Nederland bracht. Ook de Kerk in de hemel is door dit icoon reisgenoot. Mooi! Persoonlijk vond ik het als protestantse voorganger bemoedigend om eensgezind ‘uitgezegend’ te worden door bisschop, pastoor en classispredikant. Het maakt duidelijk dat de kerkelijke eenheid ook belangrijk is voor onze kerkleiders.
Verlangen
Wat is mijn verlangen voor de reis naar Rome? Ik hoop allereerst op mooie gesprekken onderweg, waarin we met veertig jonge rooms- en oud-katholieken, doopsgezinden en protestanten, progressieve en conservatieve gelovigen elkaar beter leren kennen: Luisterend, lachend, biddend en zoekend. Ik zie verder uit naar een mooi gebedsmoment op het Sint-Pietersplein waar er met gelovigen en leiders uit verschillende kerken wordt gebeden voor het synodale proces in de Rooms-Katholieke Kerk. We nodigen de Heilige Geest uit om wijsheid te geven bij de uitdagingen van deze tijd. Deze uitdagingen leven natuurlijk niet alleen in de Rooms-Katholieke Kerk. Als protestant herken ik ook de uitdagingen van: kerkelijke eenheid, zorg voor de schepping, liefdesrelaties, omgang met de secularisatie, armoede, oorlog, vluchtelingen, etc. Ik deel het verlangen van Paus Fransiscus naar een ‘barmhartige, inclusieve en dienstbare Kerk’. De metafoor van de Kerk als ‘veldhospitaal’ spreekt mij aan. De vraag is: Hoe kunnen wij hierin als kerken samen optrekken, ego’s achter ons laten, en als leerlingen Jezus volgen?
Sfeer onderweg
De sfeer onderweg is ronduit goed! Er wordt veel met elkaar gesproken en gelachen. Een bloemlezing van gehoorde thema’s: “vlees eten of niet?”, “Is Jezus écht aanwezig in brood en wijn, en wat zijn de consequenties als je dit wel of niet gelooft?”, “Kinderdoop en opnieuw dopen, kan dat?”, “Waarom wordt het vormsel opnieuw gedaan in de Rooms-Katholieke Kerk, als je overkomt uit de Oud-Katholieke Kerk” en “Vrouwelijke ambtsdragers, waarom wel / niet?”. Deze gesprekken worden op een mooie, luisterende manier gevoerd. Verder spelen we spelletjes en een lange, humoristische kennisquiz. Elk dagdeel is er een gezamenlijk gebed in de sfeer van Taizé. We hebben er nu twee gehad. Al met al gaan we vandaag dus een ‘synodale weg’ in het klein.
Nathan Noorland (rechts) is voorganger in de Protestantse Kerk in Nederland en student Kerkgeschiedenis. Foto: Lars König/Elyseüs Photography.