Het moment was dan daar, het einde van de reis, het moment van afscheid nemen brak aan. Na de indrukwekkende zaterdag met de workshops de stad Rome en het gebed bij het Vaticaan was het zondag geworden.
In de ochtend maakte we gebruik van de kerkdienst die in de parochie werd gehouden. Iedereen had zijn of haar spullen al meegenomen en in de kelder van de kerk gelegd want we zouden niet meer terug keren naar de huizen van onze gastgezinnen. Na de dienst die hier en daar speciaal voor ons was aangepast kwam dan het afscheidsmoment: een heerlijke lunch, die alle gemeente leden samen gemaakt hadden, een ieder had wat bij zich.
Van pizza tot pasta, van de ene vlees soort naar de andere, en allemaal Italiaans eten wat ik niet ken maar dat erg lekker was. Ze hadden het alles voor ons gemaakt en er was genoeg, ook was erg genoeg drinken (wat goed uitkwam want het was erg warm) het was ook echt super gezellig. Iedereen nam afscheid, maar vierde ook feest: er werd gedanst door de Italianen en wij Nederlanders dansten mee. Ook hebben wij ze De kabouterdans en Van links naar rechts van de Snollebollekes aangeleerd. Iets om de hoek zat een supermarkt daar werden door verschillende mensen uit de groep nog wat wijntjes voor thuis en wat versnaperingen voor onderweg gekocht.
Om 15:15 uur was het dan zover iedereen had zijn of haar spullen gepakt en de bus kwam aanrijden terwijl we de bus inlaadden namen we het laatste afscheid van de mensen die er nog waren, sommige mensen waren al weg vanwege hun eigen agenda wat natuurlijk te begrijpen is. Toen we wegreden werden we uitgezwaaid totdat we ze niet meer zagen. En daar gingen we dan op onze weg terug.
Wat ik mooi vond aan dit moment, van eten en afscheid nemen was dit: de passie de deze mensen in de wereldstad Rome hadden om ons, veertig mensen uit Nederland, te ontvangen te helpen eten te geven en een bed aan te bieden. Het was zo mooi en indrukwekkend: de vragen die ze stelden, de interesse die ze toonden en het ontzag voor ons dat wij vanuit Nederland naar hun zijn toegekomen om voor hun kerk en hun Paus en synode te bidden. Dat vond ik echt mooi, wat ze allemaal voor ons gedaan hebben! Sommigen hebben hun bedden voor ons afgestaan en andere uren met hun oma gebeld om dat ene recept goed na te maken.
Ze waren dankbaar dat we er waren, dat was mooi om te zien en dat ontroerde mij ook. Dat maakte mij ook weer dankbaar, we wisten waarvoor we het gedaan hadden maar we weten ook dat de gemeente van ons heeft genoten hoe mooi is dat, als je dat alles kan zien in het afscheid nemen. Afscheid hebben we in Rome genomen maar van binnen denken we aan elkaar en bidden we voor elkaar. En met deze uitnodiging op zak (“als je wilt en je komt nog eens naar Rome mag je gerust nog een keer bij ons slapen”) wil ik echt nog wel een keer naar Rome!
Tekst: deelnemer Matthias
Foto’s: Katholieke Vereniging voor Oecumene/Elyseüs Photography