De reis is de bestemming. Dat past uitstekend bij het synodale proces, maar ook bij onze busreis. Een snelle weg blijkt het niet, met op beide reisdagen veel oponthoud, waardoor wij zowel bij onze tussenstop als bij onze eindbestemming uren later aankomen dan verwacht. Maar de stemming zit er onderweg goed in!
Bijzonder hoe je in zulke omstandigheden zo snel de diepte in kunt gaan. De reis heeft natuurlijk als doel samen te bidden voor de toekomst en eenheid van de kerk, dus houden we onderweg ook gebedsvieringen in de stijl van Taizé, met de liederen die zaterdag ook gezongen worden. Zo gaan bidden met elkaar en oefenen hand in hand.
De sfeer in de groep is onderweg zeker goed. Behalve de gesprekken zorgen een pubquiz en spelletjes met en zonder muziek voor gezelligheid en binding. Zeker op momenten dat de files eindeloos lijken en de bestemming buiten bereik. Bewonderenswaardig hoe deze groep zich daardoor niet laat ontmoedigen, maar elkaar juist inspireert om het leven te nemen zoals het komt!
Eenmaal in Rome wacht ons, zoals beloofd, een onthaal “met open armen”! Met welkomstwoord, een Taizélied en het Onzevader heet onze gastparochie ons welkom.
Foto’s: Lars König/Elyseüs Photography
