Op het eind van een lange wandeling kwamen we zaterdag aan bij de poorten van het Vaticaan. Ofwel, de mensenmassa die daar stilstond en het bestaan van deze “poorten” aantoonde. En, ik zeg poorten en dat doet misschien denken aan grootse poorten zoals de Arc de Triomphe of de Arco di Costantino, maar in werkelijkheid bedoel ik de beveiligingspoortjes die iedereen door moet om het Sint Pietersplein te mogen betreden. Het doet denken aan de beveiliging zoals je deze op het vliegveld ziet.
Eenmaal door de beveiliging gekomen werd al snel duidelijk dat we met maar een klein gezelschap van de Nederlandse groep bij elkaar waren. Een deel stond nog in de rij voor de beveiliging en een ander deel zat al ergens op de stoelen op het plein.
We besloten met het kleine groepje maar een plek te zoeken, nadat we onze waterflessen hadden bijgevuld. Even later zagen we een ander groepje verder vooraan plaatsnemen, waarop we onze spullen bijeenpakten en ons bij hen voegden. Nog geen 5 minuten later leidde onze reisleider ons naar een nóg beter plekje, in het voorste vak. Zo hadden we toch een groot deel van onze groep bij elkaar.
Inmiddels was de Paus ook al aanwezig en was de dienst begonnen met wat leek op een voorprogramma. Zanggroepen van over de hele wereld, toneelspel over de Barmhartige Samaritaan, en videobeelden over de staat van de wereld. Het echte werk begon met het zingen van hét lied voor dit evenement “Adsumus, Sancte Spiritus” een lied in de stijl van Taizé, gebaseerd op de woorden die gebeden worden voor ieder Synode. Een gebed voor de aanwezigheid van de Heilige Geest.
Hoogtepunten in de gebedsdienst waren voor mij het samen zingen met duizenden jongeren op het Sint Pietersplein en de aanwezigheid van zo veel kerkleiders van verschillende christelijke stromingen. Dit kwam prachtig samen in het Kyrie gebed. Hierbij stapten de aanwezige kerkleiders om de beurt naar voren om hun voorbeden uit te spreken, gevolgd door een gezongen Kyrie.
De eenheid die zij uitstraalden toen ze aan het eind van de dienst naast elkaar, samen, de zegen uitspraken raakte mij onverwachts. Tijdens de reis heb ik die eenheid niet alleen bij de kerkleiders gezien, maar ook binnen onze groep. In open gesprekken. In omzien naar elkaar. We reisden met een gezamenlijk doel, gelovend in één God. In onze verscheidenheid samen op weg.
Omslagfoto: Katholieke Vereniging voor Oecumene/Elyseüs Photography