Aan de titel van ‘pelgrim’ moest ik een beetje wennen tijdens Together. In mijn hoofd zie ik dan vooral bepakte wandelaars voor me, met een missie en een lange weg te gaan. Toch waren wij ook pelgrims en ik voelde dat vooral tijdens de wandeling vanaf de Sint-Jan van Lateranen naar het Sint-Pietersplein. Toegegeven, het waren geen honderden kilometers richting Santiago, maar ik leerde: ook binnen vijf kilometer en anderhalf uur kun je geïnspireerd raken. Zeker als je ze samen doorbrengt.
De Nederlandse groep is niet te missen. We hebben een grote rood-wit-blauwe vlag mee en tevens reisgenoten die bereid zijn deze hoog te dragen. Aan het begin van de tocht loop ik dan ook braaf achter de vlag aan, totdat ik in gesprek raakte met een Pools meisje. Was het altijd maar zo gemakkelijk om een wildvreemde aan te spreken. Het feit dat we op dat moment samen richting Vaticaanstad wandelen, vormt de basis voor een mooi gesprek.
Terwijl we de Together-vrijwilligers vakkundig ons vakkundig door Rome loodsen, vertelt ze me hoe het is om een jonge christen in Polen te zijn. Thuis zit ze bij een christelijke studentenvereniging met honderden leden, bijna allemaal Rooms-Katholiek. Ik voel wat jaloezie, op zondag zou ik ook wel meer leeftijdsgenoten willen zien. Hoewel ik dan de diversiteit, zoals die is binnen onze reisgroep, wel zou missen. Daar kon zij zich dan weer weinig bij voorstellen. Als twintigers vinden we ook raakvlakken: huizencrisis, tijdelijke contracten, studie- en loopbaankeuzes inclusief het angstaanjagende gevoel dat die levensbepalend zijn. We lopen langs het Circus Maximus en de Tiber, soms zou ik bijna vergeten dat we in Rome zijn. Onze vlag zie ik niet meer en ook mijn gesprekspartner is haar groep uit het oog verloren. Geen punt, voor nu zijn we even elkaars groep.
Pas wanneer de koepel van de Sint-Pietersbasiliek al in zicht is, besluiten we onze Nederlandse- en Poolse reisgenoten weer op te zoeken. We bedanken elkaar en ik realiseer me dat ik nooit naar haar naam heb gevraagd. Ze geeft me een hand: ‘Ik heet Gosha, en mijn tweede naam is Maria.’ Ik moet lachen: ‘Die van mij ook!’
Tekst: Kirsten (Marie) van Kempen, zie ook haar reisverslag op oudkatholiek.nl
Omslagfoto: Katholieke Vereniging voor Oecumene/Elyseüs Photography